Rugdekking

‘Ben je er voor mij als ik je nodig heb?’ Sommige mensen hebben mazzel en als kind van hun ouders de boodschap meegekregen: ‘ik ben er voor je, altijd en onvoorwaardelijk.’ Veilige verbondenheid met een dierbare maakt ons sterker. We kunnen de moeilijke momenten in ons leven beter aan wanneer we ons veilig voelen bij de mensen die voor ons het allerbelangrijkst zijn: we kunnen en durven meer als iemand ons rugdekking geeft.

Niet goed genoeg

Voor degenen die dat geluk als kind niet hadden, ligt het soms wat ingewikkelder. Zij hebben vaak meer moeite hun onzekere zelf te laten zien, zonder de garantie dat de ander ze onvoorwaardelijk accepteert. Zij gaan op moeilijke momenten soms juist het contact uit de weg. Er ontstaat - vaak onbewust - een conflict tussen aan de ene kant de wens je aan de ander te verbinden, je wilt niets liever dan gezien en vastgehouden te worden, en aan de andere kant de wens jezelf te beschermen uit angst voor een eventuele afwijzing: stel dat de ander me niet goed genoeg vindt.

Afstand nemen

Zolang we ons uit angst niet blootgeven, kunnen we ons ook niet verbonden voelen met de ander. Als je niet uitspreekt wat je bezighoudt weet de ander niet waar je mee bezig bent. Hij of zij kan namelijk niet je gedachten lezen. Vind je jezelf de moeite waard om de zorg en liefde van anderen te ontvangen? Of neem jij op moeilijke momenten al bij voorbaat afstand van je partner, familie of vrienden omdat je bang bent dat je niet gesteund wordt? Zonde! Want je ontneemt niet alleen jezelf maar ook je geliefden de kans er voor je te zijn. Een diepere band krijg je alleen als je ook je kwetsbaarheden met elkaar deelt.

Van mijn sokkel

Cliënt Monique: ‘Ik schaamde me dat ik met een burn-out thuis zat. Ik ben gewend zelf altijd hulp te geven en ik vond het heel moeilijk hulp te vragen. Ik was bang dat ik bij al mijn vrienden van mijn sokkel zou vallen.’

Muren optrekken

‘Vandaag de dag hebben we de neiging ons verdriet weg te duwen, alsof het er niet hoort te zijn. Niet alleen zijn we met zijn allen niet zo goed in rouwen, maar ook wordt het aandacht schenken aan verdriet niet bepaald aangemoedigd. Pech lijkt in deze wereld (net als geluk) onze eigen schuld te zijn. Als gevolg wordt verwacht dat je in je eentje je ongeluk maar moet oplossen. Omdat ongelukkig-zijn niet gewenst is, gaan we ons begraven in onszelf, muren optrekken en grachten graven, het tegendeel van delen.